Toen we in december begonnen met het zaalhockeyseizoen hadden we als doelstelling: het maximale uit ons zelf halen en beter worden als team. . Vanuit deze instelling zijn we het seizoen ingegaan. We zouden wel zien hoe het seizoen dan zou gaan verlopen.

Elke wedstrijd gingen we beter spelen als team. Na 9 wedstrijden konden we zelfs voor het kampioenschap gaan spelen!

Onze tegenstander was ook onze directe concurrent voor het kampioenschap: Tilburg MB14, een vriendinnenteam waar een aantal oud selectiespeelsters in spelen en dat sinds de oprichting van het team nog nooit had verloren. De voorafgaande 19 wedstrijden waren ze ongeslagen gebleven. De week voor de wedstrijd hadden we daarom ook echt niet de verwachting dat we deze wedstrijd zouden kunnen winnen.

Afgelopen zondag was het dan zo ver: de kampioenswedstrijd. We moesten deze wedstrijd winnen anders konden we geen kampioen worden. 45 minuten voor de wedstrijd zijn we bij elkaar gaan zitten in de kleedkamer. Na een speech en tactisch plan van onze coach Jan Willem waren we ervan overtuigd: We zijn zeker niet kansloos tegen Tilburg.

De wedstrijd begon, de eerste minuten waren we heel zenuwachtig en ging er best wel het één en ander fout. Tot de 8e minuut. We kregen een strafcorner. Nicky sleepte de bal op de stick van Lotte, die scoorde uit een tip-in en zo stond de 0-1 op het scorebord. We begonnen er meer en meer in te geloven dat er echt wat te halen was. Kort daarna zorgde Babette voor het volgende doelpunt:

0-2. Tot dan toe had Tilburg niet heel veel kansen gehad maar toen kwamen ze eruit en snel viel de 1-2. Door een geweldige inzet van iedereen gingen we lekker door met scoren. De 1-3 kwam na 20 minuten op het scorebord door een sleeppush uit een strafcorner van Nicky. De 1-4 werd gescoord door een tip-in van Janne. Vlak voor tijd kwam Tilburg nog terug tot 2-4 door een ongelukkige bal op de paal. Toen de zoemer ging voor de rust hebben we wel met onze ogen staan knipperen: 2-4 voorsprong. Wie had dat verwacht?

De tweede helft begon. Tilburg begon steeds beter en vooral steeds feller en harder te spelen. Er werd veel geduwd en getrokken wat niet ten goede kwam aan ons spel. De druk van Tilburg werd steeds groter voor onze goal en we werden steeds meer terug gedrongen om te gaan verdedigen. Na 10 minuten stand gehouden te hebben, scoorde Tilburg de 3-4. Opeens begon er bij Tilburg steeds meer de overtuiging te komen dat hun nu kampioen konden worden. Ze hadden immers aan een gelijkspel genoeg voor het kampioenschap. 10 minuten voor tijd sloeg het noodlot voor ons toe. Tilburg maakte 4-4. Het was duidelijk de laatste 10 minuten zou een gevecht voor ons worden om te proberen nog die 4-5 te maken. Tilburg was zich in de tussentijd al helemaal voor aan het bereiden op het kampioenschap: bloemen en champagne werden in de zaal al klaar gezet. De laatste 10 minuten was alles of niets voor ons. 4 minuten voor tijd gebeurde het. Renate was langs de verdediging van Tilburg heen en schoot de bal langs de keeper in de goal. 4-5!! De in grote getale meegereisde Oirschotse supporters hebben ons fanatiek aangemoedigd om ons het laatste zetje te geven. Het was nu vol tegenhouden en deze paar minuten overleven. 30 seconden voor het einde van de wedstrijd werd er nog een strafcorner toegekend aan Tilburg. De zoemer ging af en Tilburg had nog steeds de kans op 5-5. De eerste 2 strafcorners kwamen op een voet van één van onze speelsters. Tilburg kreeg een derde strafcorner. Deze werd gestopt door onze keepster Marieke en de bal ging uit de cirkel en het moment was daar. De ontlading was groot! Marieke werd bedolven onder spelers en coach en onze supporters stonden op de banken. Sticks van de zeer teleurgestelde Tilburgse speelsters werden op de grond gesmeten. We kunnen het nog nauwelijks geloven dat we het bijna onmogelijke geflikt hebben!

Na de wedstrijd hebben we het goed gevierd en bleef het nog lang onrustig in Oirschot. Wij zullen deze dag niet snel meer vergeten!